çocukken, kemalettin tuğcu romanları okurdum, arabesk diye, çocukların psikolojisini bozuyor diye damgalanmıştı, halbuki çocuklukluğumun hayal oyunları içinde, bir teknede denizin ortasında kalmak ve az bir erzağın olması vardı, belki de o zamanların tutumlu toplumunun bir insan evladıydım, ortahalliden iyice sayılmamıza rağmen, öyle binbir çeşit giyeceğim olmazdı, bu durumdan müzdarip de olmazdım, sanırım 2000’lerin ruhu, ruhun yadsınmasıydı, bir anlamda sadece hazza dönük bir elektronik müzik yükseldi, bir anlamda teknoloji dahil edildi hayatlarımıza, personal computerlar la ve belki de bu bloglarla fazlaca kişiselleştik, ama şu ortak ruh dediğimiz şeyin aşınması bedeline gerçekleşti bunlar, her şeyin piyasaya dahil edildiği bir süreci yaşadık, çokkültürlülük bile, içerdikleri anlam dünyalarından bağımsız, bir renklilik, yani imaj unsuruna döndüler, işin garibi de, insanın yüreğinin, tüm bu anlamlar evreninin ruhsuz bir küreselleşme içinde eridiğini hissetmesi, istese de nostaljiye itelediği anlamlar evrenine dokunamaması, (post-modernizmin modern insana vurduğu darbe, modern kültürü yapay olarak, bir dolayım olarak ifşa etmesidir, geleneğe de dönemeyen bu durum içinde, modernliğin ürünleriyle kolaj bir birey ortaya çıkıyor) bireyin toplumsala tepkisi ödev noktasındandı, hayatı bir ödev olarak yaşamak istemiyordu birey, ama ödevle beraber sorumluluğu da öteledi ve insanlarla bağlarının yüzeyselleştiği, gevşediği atomize bireylere dönüştü, ya da en azından tehdit bu yönde, aslında sanırım insan bir uçan balon olmak istemişti, ama ipini bir çocuğun tuttuğu uçan balon, şimdi, o elden kurtuldu, ama belirsizliğe doğru savruluyor,,,
ağlayan yüzümüze, palyaço suratı mı çiziyoruz ne,,,
Feelozof 