Oysa hepsi gerçekti. Vicdan azabı, kirlenmiş hayatlar, sonu gelmez yalnızlık duygusu; hepsi sadece gerçekti ve sadece gerçek, hiçbir zaman işine yaramazdı insanın. Bizi sadece mutsuz ederdi.
Oysa hayal kurmak, düş olmak, hiç gidilmemiş ülkelerin, hiç kullanılmamış göklerin, bir gün mutlaka gelecek beyaz atlı prenslerin varlığına inanmak, kendini uçsuz bucaksız bir beyazlıkta bir ve bütün hissetmek demekti. Orada söylenmemiş sözlerin mutsuzluğu, yaşanmamış düşlerin kirli sarhoşluğu olmazdı hiç. Hele içimizi her gün biraz daha fazla kemiren o yok olma korkusu… Ve her gün biraz daha uykularımıza işleyen karabasanlar… Hiç…
Araf… İki nokta arasındaki en kısa yol nedir? Doğru. Peki, doğru nedir ve nerededir? Mademki bu kadar keskin ve yalın hayatlarımıza hükmeder bu doğrular, neden bize istediğimiz cevapları vermemektedir? Bazen inandığımız masallar, inanmak istediklerimizi bastırıp geçerdi.
Çiğdem Aldatmaz—
ucuz otellerde ateş yiyenler ya da Paradise Alley’de terebentin içenler, ölüm, ya
da geceden geceye gövdelerini arafta bırakanlar,,,
Allen Gingsberg—
Cennetten gelenler de biliyorum, cehennemden gelenler de, burada doğup burada ölenler de,,, burada zaman ölüme ayarlıdır,,, burada insan kirli hisseder kendini,,, burada herkesin sesi kendine yankılanır,,, burada akıl konuşur, akıl dinler kendini, yürek susar,,, ama herkes bilir, buz ateş gibi yakar,,,
k e —
Feelozof 