“Yaratılış kusurdan kaynağını alıyormuş gibi görünüyor. Çaba ve hayal kırıklığından kaynaklanıyor sanki. Ve bence dil de buradan doğdu. Yani yalıtılmışlığımızı aşma arzusundan ve bir başkasıyla bir çeşit bağlantı kurma durumundan. Sadece bir hayatta kalma sorunu olsaydı kolaydı. Yani işte “su” dediğimizde bir ses çıkarırız. Ama galiba gerçekten de ilginç olan şu: yaşadığımız tüm soyut ve kavranamaz şeylerde iletişim kurmak için aynı simgeleri kullanıyoruz. Ne demek “hayal kırıklığı”, “öfke” ya da “aşk”? Aşk dediğimde ses ağzımdan çıkar ve diğer kişinin kulağına çarpıp beyninin kıvrımlı kanallarında yolculuğunu yapar, yani sevginin bulunduğu ya da bulunmadığı anılardan geçerek dediğimi kaydederler, sonra “evet” derler, anlamışlardır. Peki, anladıklarını nasıl bilebilirim? Çünkü sözcükler uyuşuktur, ölüdür. Ve deneyimlerimiz o kadar kavranılmaz ki! Algıladığımız pek çok şey anlatılamaz. Dile getirilemez. Dahası bir başkasıyla iletişim kurduğumuzda ve biz bir şekilde bağlantı kurduğumuzu hissettiğimizde, anlaşıldığımızı düşündüğümüzde zannedersem manevi bir birlik hissetmiş oluruz. Bu duygu geçici de olabilir ama galiba bunun için yaşıyoruz.”
Waking Life
Feelozof 