“Yine de özlüyordum onu. Geri gelen arzunun ve nefretin dehşetiyle ürpererek. İnsan ancak sahip olamadığını ve kaybettiğini bu kadar özleyebilir.
…
Beklediğim değil, beklemekti beni yaşatan. Ferda bir bekleme öznesiydi. Beklemenin olağanüstü büyüsüne bağlanmıştım ben asıl. Geceler tatlı bir bekleyiş hüznüydü. Perperişan bekleme nöbetiydi. Kağıtlara dökülen kahır dolu cümlelerin havai fişekler gibi patladığı görkemli bir koma töreniydi. Gün ışığının kaypaklık ve iyimserliğine, doğanın akıl çelici işaretlerine ve ansızın uç verecek küçük sevinçlere kapılıp beklemekten caymayayım diye gün ortasında bile “gece” yazıyordum sayfa başlarına.
Sabaha karşı yatıyor, sessizliğimin içinde sürüp giden şiddeti açığa vuran rüyalar görüyordum. Ne kadar korkunçsa o kadar doğal geliyordu bana gördüklerim. Ne kadar ateşliyse o kadar soğuk. Ne kadar inanılmazsa o kadar inandırıcı ve tuhaflığı ölçüsünde gerçek.
Ruhumu hafifletse de dayanıksızdı bu rüyalar. Gecenin dünyasına, karanlığa aittiler ve gün ışığında solmaya mahkumdular.”
Feelozof 