benimle olmaya çalışan, beni olmayan sırnaşık hayaletlerden kaçtım hep. göç eden ormanlara sevinçle halay çeken çalılar, kendi isteğiyle patlayıp yok olan yıldızları asla anlayamazdılar!
gözlerini bağlayıp, aynalardan kaçırdığım göz yaşlarım, hoyratça kopardığım çiçeklerin en yakın akrabasıydılar. merakın yönettiği ellerime kolayca günahkâr denilirken, bu kalın coğrafyanın sakinleri papatyalar kurusun diye mi uykudaydılar?
ne kadar saçmaydı her şey; kapılar açılınca ürktüğüm sisli yüzler, terk edilmiş birer sözcüktüler. paramparça cümle cesetlerinin arasında dolaşırken gördüm ki, ağaçları köklemeye çalışanlar aslında kendi köklerini yok etmişler!
-heeey! baş ucuma oturmuş beni seyreden dostoyevsky, lütfen söyle! sonsuz bir çağlayandan dökülen sular gibi sarıldığım sevgilim, gece gündüz, “intihar, intihar” diye sayıklarken, yeni aşklar limanına demirlemem ihanet mi?
Fergun Özelli
Feelozof 