Özlemlerimi ıslak bir kaldırımda bıraktım ben.
Ruhumun çatlamış tenine küçük bir çocuğun mutluluğunu sızdırdım,
Bulanık diplerimden önce…
Gözlerimi kapatıp eksenin eğikliğine dünyanın,
Çirkinliklerin siyahta kayboluşunu izledim sessizce.
Dönmeyecek bir nefesin rüzgarıydı ürperten tenimi.
Geri gelmeyecek eski bir düşün matemi…
Gidiyordun, ya da gidiyordu ya bir şeyler…
Hayır giden sen değildin…!Gidiyordum ya ben kendimden,
Neden kafeslere sıkışıp kalmıştı yüreğim böyle ve neden gölgem rahat bırakmıyordu ellerimi?
Tutamıyordum mavi düşlerimi…
‘Neden’leri çıkarabilir mi insan hayatından?
Senin beni çıkardığın gibi mesela..?
Ama çıkmak, gelip te dönmek demek.
Sen bana gelmiş miydin hiç , benim sana beni bırakıp gitmemle?
En bulanık nedenin bile olamamıştım senin…
Hayır! ‘Neden’ler çıkmasın hayatımdan.
Ne anlamı kalır ki o zaman hayata sunduğum ya da kendimi avuttuğum cevaplarımın?
Neden her şey dokunabildiğim ve görebildiğimden ibaretmiş gibi davranıyor insanlar?
Neden aralarında ‘aşk’ varmış gibi yapıyorlar?
İnsancıl bir tavır göremiyorum dokunuşlarında…
Her şey kuralına göre oynanıyor da, ben yanlış bir sahnede miyim yoksa..?
Beni aşkın yollarına götürün lütfen..!
Kara deliklerinde yok edin ruhumu; yok olmak var olmak değilse,
Var mı sanıyorsun sanki şu an kendini..?
Ersin Aydıncan
Feelozof 