…
Bir kadından – bir adamdan her şey ve hiçbir şey oldu.
Yüzümde bir gülümseme asılı kaldı.
Yüzü, yüzümde çiçek açtı.
“senin kendine bile eyvallahın yok” dedi.
Yüreğimi; korkuyla, acıyla, terkedilmişlikle, yalnız bırakılmışlıkla, ayrılıkla, çığlıkla, gözyaşıyla, kar ve yağmurla, karanlıkla, çamurla, güneşle, denizle, havayla, otla, cesaretle,öfkeyle, aşkla, ölümle yıkadım ben!
Güneş battıktan sonra, uçsuz bucaksızdı deniz.Öfkesini gizlemiş,sakin görünüyordu.
Yüzü; uçsuz bucaksız denizdi ve bana bakıyordu.
Çekseydi beni de keşke.
Bütün gün, bütün akşam, bütün gece baktım sadece yüzüne.
Anlam mı arıyorum?
Zaten çok anlamlı da okumaya mı gayretliyim?
Gayretli miyim?
Öylece duruyorum.
O’ndan ve Ben’den BİZ olabilme ihtimalini hiç düşünmeden, kendiliğinden…
Bakıyorum.
Adını bağrına bastı deniz. Adı denizin bağrında şimdi, çocuklar oynuyorlar içinde.
Yüzü çocuklar oldu.
Özlüyorum!
Bir ihtiyacı, bir olanağı, “başka bir şeyi” özler gibi değil.
Hiç “başkası” olmamış olanı özlemek gibi özlüyorum.
Coşkular çoğaltıyorum ıssız bir yüzden kalan ne varsa. Kedere benzer bir şey de oluyor, nasılsa eksilecek tüm kederler diye, gülümsüyorum ben de…
Şimdi,
Yüzü hiçbir yere benzemiyor. Temkinli bir uzaklıktan bakıyor bana.
Yüzüme döktüğü yüzü çığlık çığlığa, avaz avaz oysa. Adını derin bir soluk yapıp tutuyorum içimde.
Soluğumu tuttum.
O soluktan bir hayat çıktı. An. Şimdi. Bir hayat, bir an’dır. Şimdi’dir! Sonrası muhasebe….
5.katta, terasta, içimin yüzüne ısındığı yerde tüm hesapları kapattım.
Gözlerime güvenememişim.
İp koptu, boncuklar bu kez daha geniş bir alana yayıldı. Kimisi kayboldu.
Onun nerede olduğunu bilmiyorum. Gitti mi? Geri gelecek mi? Bilmiyorum. Sır. Sadece geceleri açan çiçekler gibi, kapıdan gelecek sese hazırlanıp bekliyorum. Güneş doğar doğmaz, yeniden başlıyor o ıstırap.
Soluyorum.
Feelozof 