’İnsan hiçbir zaman cesaratini yitirmemelidir, talihsizlikler en korkunç şekilde üstüne üşüşse bile, gökte ona uzanan bir yardım eli belirir.’’ Böyle buyurdu Peder Jesper Morten geçen vaazında. Benim hava açıkken yürüme alışkanlığım vardır, ama hiç böyle bir şey görmedim. Fakat birkaç gün önce yürüyüş turlarımın birinde böylesi bir olay cereyan etti. Tam olarak bir el değildi, fakat gökyüzünde uzanmış bir kol gibiydi. Kafa yormaya başladım: Keşke Jesper Morten burada olsaydı diye geçti aklımdan, bahsettiği şeyin bu olup olmadığına karar verebilirdi. Orada düşüncelere dalmışken yoldan geçen biri seslendi. Göğü göstererek,’’ şu hortumu görüyormusunuz?’’ dedi, ‘’Bu bölgede çok nadir olur, bazen koca evleri bile alıp götürür.’’ ‘’Tanrı bizi korusun ‘’ diye geçirdim içimden, ‘’bu hortum mu şimdi?’’ sonra da var gücümle tabanları yağladım. Peder Jesper Morten benim
yerimde olsa ne yapardı acaba?
kahkaha benden yana sören kierkegaard
Feelozof 