Bir yanı zoraki kibre çekiştirilip, öte yanı üveyliğe ve utanca ötelenen bir memleketin loğusa günleriydi. Kabuller, sürgünler, merasimler, devşirmeler, retler, isyanlar ve yas. Hepsinin içinden sadece, kıran yekten etini vurmuş olanların duyup da yakabildiği ağıtlar. Sınır boyları sadakat arzından geçilmez, toprağın beri yanları ise inandırılmalı ihanete.
Kendi sıratını tırnaklarıyla kurmuş bir kadın; suretini yakıp, alaz ve eriyikten, yeniden eylemiş, yolu tepeden belletilmiş bir kalabalığa karışmak emelinde adımlıyor günbatımını. Seyhan da duydu bunu: “Ah, ravan…” Yani, insan ruhu. Ne meşakkat ey, senin içinden geçmek. Donu erimemişken daha nice enginlere bana mısın demedi bu can da, seni arşınlamaktan ıraktır yine.
Feelozof 